എ. അയ്യപ്പൻ

വിശപ്പുള്ളവൻ ചെരിപ്പു തിന്നുന്നതു കണ്ട്
ചിരിച്ചവനാണ് ഞാൻ.
അന്നത്തെ കോമാളിത്തരമോര്ത്ത്
ഇന്നു ഞാൻ കരയുന്നു.

കൊടും ശൈത്യത്തിൽ
അന്ധകാരത്തിനെ പുതപ്പാക്കിയവനെ കാണാതെ
ചൂടുള്ള മുറിയിൽ പ്രകാശത്തിലുറങ്ങിയവൻ.
ഇന്ന്
മഞ്ഞുകാലത്ത്
അവനെയോർത്ത്
ഞാൻ പുതപ്പില്ലാതെ പൊള്ളുന്നു.

കടലിനോടു പൊരുതിയ
കിഴവന്റെ മീൻ തിന്നത് ഞാനാണ്.
ഇന്ന്
സിംഹതുല്യമായ അവന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ
എന്നെ വേട്ടയാടുന്നു.

മകന് വേശ്യയെ സമ്മാനിച്ച
അച്ഛന്റെ കാരുണ്യം കണ്ടവൻ.
ഇന്ന്
നിന്ദിതനായ എന്നെ
അവന്റെ സ്വാർത്ഥത
സദാപി പീഡിപ്പിക്കുന്നു.

അപ്പത്തിനു കൈ നീട്ടിയവന്റെ
മുഖം പൊള്ളിച്ചവൻ.
ഇന്ന്
തീ പിടിച്ച ആ വെള്ളം
എന്റെ കൂരയെ ചാരമാക്കുന്നു.

എ. അയ്യപ്പൻ

എന്‍‌റെ ശവപ്പെട്ടി ചുമക്കുന്നവരോട് ....

എന്‍‌റെ ശവപ്പെട്ടി ചുമക്കുന്നവരോട്
ഒസ്യത്തില്‍ ഇല്ലാത്ത ഒരു രഹസ്യം പറയാനുണ്ട്
എന്‍‌റെ ഹൃദയത്തിന്‍‌റെ സ്ഥാനത്ത് ഒരു പൂവുണ്ടായിരിക്കും
ജിജ്ഞാസയുടെ ദിവസങ്ങളില്‍ പ്രേമത്തിന്‍‌റെ-
ആത്മതത്വം പറഞ്ഞു തന്നവളുടെ ഉപഹാരം

മണ്ണ് മൂടുന്നതിന് മുമ്പ്
ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നും ആ പൂവ് പറിക്കണം
ദലങള്‍ കൊണ്ട് മുഖം മൂടണം
രേഖകള്‍ മാഞ്ഞ കൈവെള്ളയിലും ഒരു ദലം
പൂവിലൂടെ എനിക്കു തിരിച്ചു പോകണം
പൂവിലൂടെ എനിക്കു തിരിച്ചുപോകണം

മരണത്തിന്‍‌റെ തൊട്ടുമുമ്പുള്ള നിമിഷം
ഈ സത്യം പറയാന്‍ സമയമില്ലായിരിക്കും
ഒഴിച്ച് തന്ന തണുത്ത വെള്ളത്തീലൂടെ
അത് മൃതിയിലേക്ക് ഒലിച്ചുപോകും
ഇല്ലെങ്കില്‍ ഈ ശവപ്പെട്ടി മൂടാതെ പോകൂ
ഇല്ലെങ്കില്‍ ഈ ശവപ്പെട്ടി മൂടാതെ പോകൂ
ഇനിയെന്‍‌റെ ചങ്ങാതികള്‍ മരിച്ചവരാണല്ലൊ!

എ. അയ്യപ്പൻ